Η 11η Οκτωβρίου του 2008 θα στιγμάτιζε την καριέρα του Πέτρου Παπανικολάου. Στο τελευταίο φιλικό πριν την έναρξη των επίσημων αγώνων του Παναιγειρατικού, ο "Παπ" ανοίγει το κοντρόλ και επιταχύνει για να προλάβει την μπάλα. Ξαφνικά, ακούγεται μία φωνή πόνου και ο Παπανικολάου σωριάζεται στο έδαφος κρατώντας τον αστράγαλό του. Είχε υποστεί και πάλι διάστρεμμα. "Όχι, ρε" ψέλλιζαν οι συμπαίκτες του πιάνοντας το κεφάλι τους.
Ο τραυματισμός αυτός θα τον άφηνε έξω για τεράστιο χρονικό διάστημα. Με αυτό ως δεδομένο και σε συνδυασμό με τις γνώσεις του Πέτρου πάνω στην τακτική, άμεσα αναβαθμίζεται στη θέση του βοηθού προπονητή και στις αρχές Νοεμβρίου αναλαμβάνει οριστικά μέχρι και σήμερα την τεχνική ηγεσία της ομάδας.
- Ο σοβαρός σου τραυματισμός στο τελευταίο φιλικό πριν την έναρξη του πρωταθλήματος το 2008, εκτός από αρνητική, είχε και μία θετική πλευρά, καθώς αποτέλεσε την αφορμή για να αναλάβεις την τεχνική ηγεσία του Παναιγειρατικού. Μήπως τελικά η μοίρα ήξερε τι έκανε;
Π.Π.: "Δεν ξέρω αν η μοίρα ήξερε τι έκανε, όμως για μένα είχε κυρίως αρνητικό αντίκτυπο διότι θα προτιμούσα να μην είχα τραυματιστεί και να βοηθούσα την ομάδα αγωνιζόμενος, όπου υπάρχει λιγότερο άγχος και πίεση. Το συναίσθημα όταν σημειώνεις ένα γκολ, όταν βγάζεις μία μαγική πάσα, όταν κάνεις μια θεαματική ντρίμπλα, δε συγκρίνεται με τίποτα. Το μόνο θετικό, που πιστεύω εγώ πως προέκυψε από τον τραυματισμό μου, ήταν ο ερχομός του Δημήτρη Τσιμπούρη. Βέβαια, για να μην παρεξηγηθώ, δεν παραπονιέμαι για τη θέση μου ως προπονητής, απλά λέω ότι εάν είχα τη δυνατότητα να διαλέξω παίκτης ή προπονητής, θα διάλεγα παίκτης. Αλλά ήρθαν έτσι τα πράγματα, όπου το δίλημμα αυτό δεν υπάρχει πλέον".
