- Σε στηρίζουν όλοι. Από τους παίκτες μέχρι και τον κόσμο. Υπάρχουν όμως συγκεκριμένοι άνθρωποι στους οποίους πραγματικά στηρίζεσαι μέσα στην ομάδα;
Π.Π.: "Αγωνιστικά στηρίζομαι σε όλα τα παιδιά. Τρομερά παιδιά και απίστευτοι παίκτες. Αλλά επειδή φαντάζομαι ότι δεν εννοείς μόνο αγωνιστικά, θα σου απαντήσω. Ανέκαθεν πίστευα ότι ο Παναιγειρατικός δεν είναι ούτε η ομάδα του εκάστοτε προέδρου, ούτε η ομάδα του εκάστοτε προπονητή. Εγώ πιστεύω ότι η ομάδα ανήκει στα παιδιά που ήταν από την αρχή εκεί. Παρόντες στη δημιουργία, στην ίδρυση και τη στελέχωσή της. Και που ακόμα είναι εκεί. Είναι η ομάδα του Δημήτρη Μάντζου, του Γιώργου Ντοά, του Διονύση Μάντζου, του Φίλιππου Κρεκούκια, του Γιάννη Παπαδόπουλου, του Μάριου Μάντζου και του Χάρη Πλούμη. Και όλοι με έχουν βοηθήσει απίστευτα. Αγωνιστικά και μη. Ειλικρινά νιώθω μεγάλη υποχρέωση στα παιδιά αυτά".
- Σκέφτηκες ποτέ να εγκαταλείψεις την ομάδα, να φύγεις;
Π.Π.: "Να εγκαταλείψω την ομάδα, με την έννοια να απομακρυνθώ εντελώς και να μην έχω πλέον καμία σχέση, καμία επαφή, όχι! Ποτέ! Να παραιτηθώ από τη θέση του προπονητή, ναι. Δύο φορές. Η πρώτη ήταν με το τέλος της πρώτης χρονιάς, όπου είχα θέσει την παραίτησή μου στη διάθεση της διοίκησης και η δεύτερη πέρυσι το καλοκαίρι, όπου είχα πάρει την απόφαση να δοκιμάσω να ξαναπαίξω μπάλα. Κι επειδή δε θα μπορούσα να είμαι αποδοτικός και στα δύο μου καθήκοντα ταυτόχρονα, σκεφτόμουν πολύ σοβαρά να παραιτηθώ από τη θέση του προπονητή. Να ξεκαθαρίσω εδώ ότι ακόμα κι αν η τότε διοίκηση έκανε δεκτή την παραίτησή μου, εγώ θα παρέμενα κοντά στην ομάδα ως οπαδός της και θα ήμουν παρών σε κάθε της αγώνα".
